Κυριακή 1 Ιουλίου 2018

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου Μυστική προσευχή (Αγιοπατερικό προσευχητάριο)


Έλα, το φώς το αληθινό, έλα, η αιώνια ζωή,
έλα, το απόκρυφο μυστήριο, ο ανώνυμος θησαυρός,
το ανεκφώνητο πράγμα, το ακατανόητο πρόσωπο,
η παντοτινή αγαλλίαση, το ανέσπερο φως,
έλα, η αληθινή προσδοκία αυτών που μέλλουν να σωθούν.
Έλα, των πεσμένων η έγερση, έλα, των νεκρών η ανάσταση.
Έλα, Δυνατέ, που δημιουργείς, μεταπλάθεις κι αλλοιώνεις τα πάντα με μόνη τη θέλησή σου!
Έλα, αόρατε, ανέγγιχτε κι αψηλάφητε.
Έλα, συ που μένεις πάντα αμετακίνητος,
μα κάθε στιγμή μετακινείσαι ολόκληρος,
για να 'ρθεις σε μας, που κειτόμαστε στον άδη,
ο υπεράνω πάντων των ουρανών.
Έλα, πολυπόθητο και πολυθρύλητο όνομα,
που όμως αδυνατούμε να περιγράψουμε τι ήσουν ακριβώς,
ή να γνωρίσουμε την ουσία και τις ιδιότητές σου.
Έλα, παντοτινή χαρά, έλα, αμαράντινο στεφάνι,
έλα, πορφύρα του μεγάλου Θεού και βασιλιά μας.
Έλα, κρυστάλλινη ζώνη διαμαντοστόλιστη,
έλα, απλησίαστο υπόδημα, έλα βασιλική αλουργίδα
κι όντως αυτοκρατορική δεξιά!
Έλα, συ που πόθησε και ποθεί η ταλαίπωρή μου ψυχή,
έλα, συ ο Μόνος προς εμένα τον μόνο γιατί,
καθώς βλέπεις είμαι μόνος!…
Έλα, συ που με ξεχώρισες απ' όλα και μ' έκανες μοναδικό πάνω στη γή.
Έλα, συ που έγινες ο πόθος της ψυχής μου και μ' αξίωσες να σε ποθήσω
τον απρόσιτο παντελώς!
Έλα, πνοή μου και ζωή, έλα της ταπεινής μου ψυχής παρηγοριά,
έλα, χαρά και δόξα μου κι' ατέλειωτη τρυφή.

https://paraklisi.blogspot.com/2018/06/blog-post_742.html#more
στις 8:00:00 π.μ. 


Κυριακή 6 Μαΐου 2018

+ Αγ. Δημητρίου του Ροστώφ: Ο έρωτας του Θεού!




«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος» (Ιω. 12. 13) κράζει, πληγωμένη από θείο πόθο και θεία αγάπη, κάθε ψυχή που ποθεί την ένωσή της με τον Νυμφίο Χριστό. Και Τον καλεί ακατάπαυστα, στολίζοντας τη λαμπάδα της με τις αρετές. 

Καμιά προκοπή δεν θα κάνει η ψυχή που αγωνίζεται στο πνευματικό στάδιο, αν δεν φλέγεται από αγάπη στον Κύριο Ιησού. 

Για να μπορείς νύχτα και μέρα ν’ ακολουθείς με ζήλο τα ίχνη του Ιησού, για να ενωθείς μυστικά μαζί Του, πρέπει και η δική σου καρδιά να είναι πληγωμένη από τη θεία αγάπη.  Προσκολλήσου στον Κύριο με πάθος, για ν’ απελευθερωθείς από τα πάθη, να λυτρωθείς από τις πτώσεις, να βρεις έλεος για τις αμαρτίες σου, όπως βρήκε και η αμαρτωλή εκείνη γυναίκα του Ευαγγελίου: «ότι ηγάπησε πολύ» (Λουκ. 7, 47). 

Πρέπει όμως να φλέγεσαι και να λιώνεις από θείο πόθο και να προσθέτεις κάθε μέρα αγάπη στην αγάπη, ζήλο στον ζήλο, φλόγα στη φλόγα. 

Τα ξύλα που προσθέτεις στη φωτιά αυξάνουν τη φλόγα της. Έτσι και η συχνή προσευχή αυξάνει τη φλόγα της αγάπης στον Θεό και διεγείρει στην καρδιά τον θείο έρωτα. 

Και όταν η καρδιά φλογιστεί, θερμαίνει και φωτίζει όλο τον έσω άνθρωπο· τον διδάσκει τα μυστικά της σοφίας και τα άγνωστα μυστήρια του Θεού τον μετατρέπει σε πύρινο Σεραφείμ. Και τότε, παρίσταται πλέον διαρκώς εν πνεύματι ενώπιον του Θεού. 

Αναζήτησε λοιπόν τον Κύριο ακατάπαυστα και επίμονα. «Ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται» (Ματθ. 7. 8). 

Όταν Τον βρεις και Τον ενθρονίσεις στην καρδιά σου, θα πληρωθείς απ’ όλα τα αγαθά. «Οι εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» (Ψαλμ. 33, 11). 

Κάθε πλούτος του παρόντος κόσμου είναι μάταιος. Κάθε ηδονή ανούσια. Κάθε δόξα, ψέμμα και απάτη. Ένα μόνο πράγμα δεν έχει ούτε σκιά ματαιότητος ή απάτης ή ψεύδους: 

"Η αγάπη και η ένωση της νύμφης ψυχής με τον Νυμφίο Χριστό". 

 Μόνο αυτή παραμένει στον αιώνα. Ας είναι για σένα παντοτεινή χαρά και αδιάκοπο πανηγύρι η θεία αγάπη Του και η παρουσία Του στη ζωή σου και στο βασίλειο της καρδιάς σου. Τίποτε καλύτερο και τιμιότερο και ενδοξότερο απ’ αυτό δεν θα βρεις ούτε στη γη ούτε στον ουρανό. 

Καμιά γήινη απόλαυση και κανένας ανθρώπινος έρωτας δεν δίνουν στην ψυχή τόσο απόλυτη και ατελεύτητη παρηγοριά, ευφροσύνη και χαρά, όσο ο έρωτας του Θεού,  η αγάπη προς τον Κύριο!

Αγάπησε, αγάπησε τον Κύριο!

Και μην ξεχνάς ποτέ:

Απόδειξη της αγάπης σου προς Αυτόν είναι η τήρηση των εντολών Του.

 Αρχή της αγάπης σου είναι η τελωνική ταπείνωση.

Πλήρωμα της αγάπης σου είναι η νίκη κατά των δαιμονικών παθών και η κάθαρση της καρδιάς σου.

Αποτέλεσμα της αγάπης σου είναι η κατοίκηση στην καρδιά σου Εκείνου που είπε· «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5. 8).

Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Όταν είσαι ερωτευμένος...


 Όταν ήμουν μικρός άκουγα να λένε πως οι Άγιοι είχαν θείο έρωτα.
Δηλαδή πως ήταν ερωτευμένοι με τον Θεό.
Αδυνατούσα να το καταλάβω μιας και ήμουν μικρό παιδί, μάλιστα έλεγα πως αυτό που λένε είναι χαζό, γιατί σκεφτόμουν πως ο έρωτας υπάρχει μονάχα μεταξύ δύο ανθρώπων και όχι μεταξύ Θεού και πιστού.
Όταν κανείς όμως αντικρίσει αυτούς τους ασκητές, πόσο μάλλον την ζωή των Αγίων, τότε καταλαβαίνει πως ήταν ερωτευμένοι με τον Θεό!
Όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις να είσαι πάντα μαζί με το πρόσωπο αυτό.
Όλη την ώρα το έχεις στο μυαλό σου, από την χαρά σου τραγουδάς, ψέλνεις, μιλάς ασταμάτητα με αυτόν, κάνεις πράγματα που του αρέσουν, τον ακολουθείς οπού και αν πάει.
Ακόμα και το χειρότερο μέρος  η παρουσία του το κάνει να φαντάζει ως παράδεισος.

 Μάλλον αυτό θα έκαναν οι Άγιοι, αυτό κάνουν οι ασκητές.

Θυσ;iασαν κάθε ανθρώπινο έρωτα για τον έναν, τον Θεϊκό!
π. Σταύρος Ιντζές (face book)

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Όσιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος~ Μακάριος εκείνος που...



Όταν η ψυχή ησυχάσει από τα έξω 
και ενωθεί με την προσευχή,
 τότε η προσευχή την περικυκλώνει σαν φλόγα, 
όπως η φωτιά το σίδερο,
και την πυρακτώνει ολόκληρη. 

Και η ψυχή βέβαια παραμένει η ίδια
 αλλά δε δέχεται άγγισμα,
 όπως και το πυρωμένο σίδερο 
δεν μπορεί να το αγγίσει κανείς. 

Μακάριος εκείνος
 που αξιώθηκε να φτάσει
 σε τέτοια μέτρα σ' αυτή τη ζωή
 και είδε το κατά φύση πήλινο σώμα του,
 κατά χάρη πύρινο. 

Όσιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος (Από τη Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών)



Όσιος Ηλίας ο Πρεσβύτερος και Έκδικος: "Σύντομη Βιογραφία και Εισαγωγικά σχόλια"


Σύντομη Βιογραφία: Ο Ηλίας, ο θείος αυτός πατέρας, ο επονομαζόμενος Έκδικος, μάς είναι άγνωστο αν είναι ο Ηλίας ο Κρήτης, ο σχολιαστής των θεολογικών λόγων του αγίου Γρηγορίου, ή κάποιος άλλος. 

Αλλά, όπως ο τεχνίτης κρίνεται από τα έργα του, αν κρίνομε κι αυτόν από τα παρόντα κεφάλαιά του, ήταν άνθρωπος που έφτασε όσο λίγοι στο άκρο της σοφίας, και της κοσμικής και πολύ περισσότερο της δικής μας, που είναι ανώτερη. Γιατί ένας άνθρωπος με κρίση μπορεί εύκολα, ν' αντιληφθεί από αυτά τη δύναμη των λόγων του και τη δόξα της αρετής που απέκτησε.
Αυτά τα κεφάλαια εξετάσαμε κι εμείς και θαυμάσαμε τον άφθονο καρπό της ηθικής και γνωστικής διδασκαλίας που περιέχουν, αλλά και απολαύσαμε σαν κάποιο φύλλωμα που δίνει σκέπη στον καρπό κι αποτελεί θέαμα υπέροχο, τη χάρη των μεταφορών και των ωραίων λέξεων, με την οποία τα στόλισε άριστα ο συγγραφέας τους.
Αυτά προσφέρομε φιλόφρονα στους φιλαναγνώστες και τους παρακαλούμε με αγάπη να μπουν στο ανθισμένο και μυρωμένο αυτό λιβάδι, το σκεπασμένο από πολλές και ψηλές αναδενδράδες πνευματικών λόγων και κατάρρυτο από καθαρότατα νερά θείας σοφίας, και να καθίσουν στη σκιά του.
Έτσι δε θα ευχαριστηθούν μονάχα τα ρόδια της πρακτικής ασκήσεως-για να εκφραστώ σύμφωνα με το άσμα (Ά. Ασμ. 4. 13)

*** *** ***
Εισαγωγικά Σχόλια: Μέχρι τον περασμένο αιώνα εταυτίζετο ο μητροπολίτης Κρήτης Ηλίας, τιτουλάριος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ως Έκδικος με τον πρεσβύτερο Ηλία τον υμνογράφο και συγγραφέα του Ανθολογίου των 109 κεφαλαίων, που συγκροτούν το «Γνωμικόν φιλοσόφων σπουδαίων». Η ταύτιση οφείλετο όχι μονάχα στην ομωνυμία, αλλά και στη χρονική γειτνίαση. Ο πρώτος έζησε τον 12ο και ο δεύτερος τον 11ο αιώνα, όπως θέλει μέρι τώρα επιστημονική έρευνα.
Από το περιεχόμενο και τη φραστική δομή των κεφαλαίων προκύπτει, ότι πρόκειται περί αγιωτάτου ανδρός, μετόχου βαθειάς ελληνικής παιδείας, αλλά και εντριβεστάτου μελετητού των θείων Γραφών. Πέρα από τις κοινές εν Αγίω Πνεύματι εμπειρίες, ο οσιώτατος πρεσβύτερος Ηλίας, παραθέτει τη φιλοσοφική σκέψη του, διαποτισμένη με την παραδοσιακή πνευματικότητα και την ορθόδοξη θεολογία, την οποία ενδύει με συλλογιστικές διατυπώσεις και με ωραία αλληγορικά σχήματα. Έτσι ο λόγος του αποβαίνει δυσνόητος, αλλ' όχι ακατάληπτος, στρυφνός αλλά και μεστός από χάρη Θεού.
Ο τίτλος του Ανθολογίου είναι βαρυσήμαντος και δεν πρέπει να μας παρασύρει ότι είναι πράγματι Ανθολόγιον φιλοσόφων σπουδαίων. Φαίνεται μάλλον ότι ο αγιώτατος συγγραφέας θέλησε να αποκρύψει τον εαυτό του, αφού μάλιστα εξαίρει τόσο πολύ την ταπείνωση, σαν τη μοναδική αρετή που αρκεί για τη σωτηρία. Άλλωστε η ενότης των νοημάτων, η ακρίβεια στις εμπειρικές διατυπώσεις του, η τάξη στην ιεραρχία των παθών και των αρετών, το ύφος, το αποίκιλο, η αρρενωπή του σκέψη, η εκλεκτικότης στην επιλογή των λέξεων, η επαγωγή του λόγου του, όλα αυτά προϋποθέτουν ένα μόνο φιλόσοφο νου, μία καρδιά αγιασμένη, μία ψυχή απαθή και μία ενότητα εμπειριών.
Όλα τα κεφάλαια είναι μεστά από χάρη Θεού και επεξεργασμένα από ένα πολύ εκλεπτυσμένο με μία υψηλή παιδεία νου, που φανερά ελλάμπεται από τις αστραπές του ενεργούντος στη βαθειά καρδιά του Αγίου Πνεύματος.
Τα θέματά του είναι κλασσικά στους Νηπτικούς φωστήρες της εκκλησίας, προορισμένα να καθοδηγήσουν, να διδάξουν, να φωτίσουν τους μοναχούς και όλους τους χριστιανούς. Θέματα για τα ψεκτά πάθη, τις θείες αρετές, τους πολέμους από τον διάβολο και τον κόσμο, ανάλυση της φύσεως της ψυχής, των ιδιοτήτων της, της ελευθερίας της, προβλήματα προαιρέσεως και βουλήσεως, η ενέργεια της θείας χάρης στην ψυχή, η τρεπτότης και η ατρεψία του αγωνιζομένου μοναχού, αποχρώσεις του καλού και των κακιών, ασκητισμός ως αναγκαία πρακτική, προβλήματα πνευματικών θεωριών, γνωρίσματα γνησιότητος της εν Χριστώ ζωής και θεωμένων ψυχών και σωμάτων. 
Και όλα αυτά σε μία γλώσσα αριστοκρατική, σε μία φράση που θυμίζει αριστουργήματα λογοτεχνίας και μία εμβάθυνση φιλοσοφική ενός καθαρού νου, που ενεργείται από θείες προσωπικές και πολύπτυχες εμπειρίες μορφοποιημένες σε αλληγορικές και μεταφορικές διατυπώσεις. 
Στην εποχή που έζησε και αγίασε την υπόστασή του, υπήρχε πλούσια ασκητική και νηπτική γραμματεία από την οποία ασφαλώς άντλησε πολλά στοιχεία ο πρεσβύτερος Ηλίας. Αλλά τα στοιχεία αυτά εβεβαίωσαν απλώς τη γνησιότητα της προσωπικής του πείρας, που ενσωματώθηκε στη μακραίωνα πνευματική παράδοση διατηρουμένης της ψηλαφιτής στα κεφάλαιά του ιδιοτυπίας, που εγγίζει τα όρια της πρωτοτυπίας. «Γεύσασθε και ίδετε» πνευματικότητα και κάλλος.
----------------------------------------------------
Πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, γ΄τόμος, σελ. 29-31

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

«Άλλο να κάνεις κάτι από φόβο κι άλλο να κάνεις κάτι από θείο έρωτα»


"ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ…

Μα έρχεστε σαν πεινασμένοι και φεύγετε πάλι πεινασμένοι!

Ξέρετε γιατί;
Γιατί δεν έρχεστε να πάρετε την Τροφή του Θεού, την Χάρη του Θεού!
Πως νομίζετε έζησαν οι πρώτοι Χριστιανοί; Πως νομίζετε είχαν την δύναμη να πολεμούν τους ειδωλολάτρες, να πολεμούν τα θηρία;
Είχαν την δύναμη γιατί μεταλάβαιναν συνέχεια το Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού.
Εσείς κάθε πότε μεταλαβαίνετε;
Και όποτε έρχεστε θεωρείτε σπουδαίο τον ερχομό σας στην θεία Κοινωνία που συνδέεται με καμιά νηστεία, καμιά αγρυπνία, καμιά προσευχή…
Λες και ο Θεός συγκινείται πιο πολύ από τις νηστείες σας, από τις αγρυπνίες σας, από τις προσευχές σας, που όμως δεν έχουν καν μέσα τους ΘΕΪΚΟ ΕΡΩΤΑ για Εκείνον.

ΤΟΥ ΛΕΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ…

Αλλά η καρδιά σας είναι αδειανή από ΘΕΪΚΟ ΕΡΩΤΑ, από φωτιά!

Αλήθεια, πως μπορεί να ψηθεί ένα ψωμί μέσα στο φούρνο, αν δεν τον έχεις ανάψει, αν δεν τον έχεις πυρακτώσει και αν δεν έχεις κλείσει ερμητικά την πόρτα; Πως μπορεί να γίνει αυτό το ψωμί; Έτσι κι εσείς θέλετε να πάρετε το ψωμί της χάριτος, ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΘΕΪΚΟ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ και λέτε, «μα εγώ νηστεύω, αγρυπνώ και προσεύχομαι…»

Και που αγρυπνείς και που προσεύχεσαι και που νηστεύεις, έγινες καλύτερος άνθρωπος; Σταμάτησε το στόμα σου να λέει τα λόγια αυτά τα πονηρά; Σταμάτησε το μυαλό σου να σκέπτεται τα ανόητα που σκέπτεται; Σταμάτησε η καρδιά σου να αγαπάει τους κοσμικούς δεσμούς και τις γήινες αγάπες; Δεν σταμάτησε. Πως θα τα καταφέρεις λοιπόν στον αγώνα αυτόν;

Μια είναι μονάχα η δύναμις: Ο ΘΕΪΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ!

Και μόνο όποιος έχει πολύ θεϊκό έρωτα στην καρδιά του είναι έτοιμος να κάνει κάθε θυσία για τον αγαπημένο του.
Δέστε αναμεταξύ σας, η μια μπορεί να αγαπά την άλλη, ο ένας μπορεί να αγαπά τον άλλον, έχει όμως και την διάθεση να θυσιαστεί, να δώσει τα νεφρά του, την καρδιά του, οτιδήποτε άλλο στον άλλον; Όχι, γιατί είστε ξένοι. Έχετε αγάπη, αλλά αυτή η αγάπη δεν είναι αρκετά δυνατή. Ποιος μπορεί να θυσιάσει τα πάντα, ακόμα και την ζωής του, για να σωθεί ο άλλος; Μόνο η μάνα στο μωρό της! Μόνο όταν υπάρχει πολύ δυνατή αγάπη. Ούτε καν ο ερωτευμένος άντρας στη γυναίκα, ούτε η ερωτευμένη γυναίκα στον άντρα, που νομίζουν ότι είναι ερωτευμένοι, δεν έχουν θυσιαστική αγάπη ο ένας για τον άλλον. Μόνο λοιπόν η μάνα στο μωρό της!
Κι’ αυτό το απέδειξα Εγώ, λέει ο Θεός, που έστειλα τον ίδιο Μου τον Γιό να θυσιαστεί, για να σας αποδείξω ότι Αυτός είναι ο έρωτας, η θυσία! Και τι ζητώ από εσάς; Την ίδια θυσία. Ποια θυσία όμως; Όχι αυτήν που έκανε ο Γιός Μου. Εκείνος θυσιάστηκε για όλους σας. Δεν ζητάει να θυσιαστείτε εσείς σε τίποτα άλλο, παρά να θυσιάσετε τους δεσμούς σας τους κοσμικούς, τους αμαρτωλούς και να Του δώσετε μονάχα την αγάπη, τον έρωτα της καρδιάς σας!

Εάν μέσα στην ψυχή σας βάλετε τον έρωτα του Θεού, τότε μπορείτε να προστατέψετε την ψυχή σας από τον κάθε σατανά!

Τότε μπορείτε να κάνετε αγρυπνίες, τότε μπορείτε να κάνετε νηστείες, τότε μπορείτε να κάνετε προσευχές! Γιατί δεν θα βγαίνουν μέσα από μια ανάγκη του φόβου μην κολαστείτε, αλλά από μια ανάγκη θεϊκή, ερωτική, να ενωθείτε με τον Θεό σας! Είναι άλλο να κάνεις κάτι από φόβο και άλλο να κάνεις κάτι από θείο έρωτα!"

Ηλεκτρονικό μήνυμα- Άγνωστη πηγή

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Άλλοτε πάλι, εκεί που προσευχόμουνα, είχα επίσκεψη χάριτος...

      


ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΠΑ-ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ
Προηγουμένου Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγ. Όρους

Κάναμε πολλές ώρες προσευχή, τότε όταν ήμασταν κοντά εις τον Γέροντα Ιωσήφ, και τα πρώτα χρόνια κατόπιν, μετά την κοίμηση του Γέροντος, και πολύ χάριν μας έδιδε ο Κύριος, δι' ευχών του Γέροντος. Έκανα 6-8 ή και 10 ώρες ενίοτε προσευχή όρθιος. Μερικές φορές μου έρχονταν πολύ κούρασης, και αισθανόμουνα άσχημα. Άλλοτε έρχονταν αμέλεια κ.λ.π. Τότε έλεγα εις τον εαυτόν μου: «Άρρωστος δεν είσαι έφαγες και ήπιες νερό. Λοιπόν εδώ θα αγωνιστείς. Θα πεθάνεις εδώ προσευχόμενος. Δεν υποχωρούσα. Και μετ' λίγη ώραν, έρχονταν τέτοια ειρήνη και μακαριστής, που επί 4 ώρες, νόμιζα ότι δεν πατούσα στην γη νόμιζα, ότι 4-5 ώρες ήσαν 10 λεπτά. Την εποχή εκείνη, είχα πολλές καταστάσεις ο Θεός μου είχε δώσει πολύ χάριν».

Ειρήνη με ειρήνη έχει διαφορά. Υπάρχει τεράστια διαφορά, από την ειρήνη που δίδει ό Θεός. Έτσι κάποτε προσευχόμενος, πλησίον του παραθύρου του κελιού μου, αισθάνθηκα ένα πράγμα, που δεν μπορεί να το έκφραση κανείς. Εκεί που προσευχόμουν, ακούω ξαφνικά μία βοή. Αι αισθήσεις μου αι εξωτερικέ κόπηκαν και άνοιξε μέσα στην καρδιά μου μία ειρήνη, σε ανέκφραστο βαθμό. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μία ανέκφραστος γλυκύτης, γαλήνη, ειρήνη. Δεν περιγράφεται αισθανόμουνα παράδεισο μέσα μου. Αυτό ίσως κράτησε μια ώρα κατόπιν υποχώρησε. Κάτι όμως έμεινε μέσα μου. Βεβαίως ελάχιστο πράγμα παρέμεινε. Και έκτοτε, ότι και αν συνέβαινε οιανδήποτε φροντίδα, ταραχή, πειρασμός κλπ η ειρήνη μέσα μου δεν έφευγε.

Όταν έφυγε εκείνη ή μεγάλη και ανέκφραστος ειρήνη έκλαιγα φώναζα: «τι ήτανε αυτό - τι ήτανε αυτό; Θεέ μου έλεγα αυτή ήτανε ή ειρήνη που έδωσες στους άγιους Αποστόλους: Την Ειρήνη την Έμήν δίδωμι υμίν. Δεν μπορούσα να βαστάξω" έκλαιγα - έκλαιγα. τι ήτανε αυτό, Θεέ μου!»

Σχετικά με την αγάπη του Θεού λέμε, ότι μας αγαπά ό Θεός ή ότι αγαπάμε τον Θεόν, ότι αισθανόμεθα αγάπη μέσα μας για τον Θεόν. Αυτό δεν είναι τίποτε είναι ελάχιστον, από την αίσθησιν εκείνη της αγάπης του Θεού, όταν σε επισκεφθεί ό Θεός, όταν σου δώσει την αγάπη Του. Τότε λιώνεις. Αν κράτηση αυτή ή αγάπη, αυτή ή αισθήσεις της αγάπης του Θεού, λίγα λεπτά, δεν αντέχεις τότε πεθαίνεις.
Ούτω κάποτε προσευχόμενος επί πολύ ώρα, ξαφνικά αισθάνθηκα την Παρουσία του Θεού μπροστά μου! (όχι να τον βλέπω). Εκείνη την ώρα, το τι αισθάνθηκα, δεν περιγράφεται. Ένας Θείος έρως ανέκφραστος, μία αγάπη που δεν περιγράφεται. Δεν μπορείς να κρατηθείς' πέφτεις κάτω. Αν κρατούσε πάνω από 2-3 λεπτά θα πέθαινα δεν αντέχεις.

Ερωτά. Από τι θα πεθαίνατε Γέροντα;
Από την πολλή αγάπη καίεσαι μέσα σου, από την πολλή γλυκύτητα και μακαριότητα, από , τον πολύ θείο έρωτα για τον Χριστό. Πέφτεις κάτω και άλλο τίποτα δεν λες μόνο, σώσε με- σώσε με, φωνάζεις διότι θα πεθάνεις αν κρατήσει, λίγο ακόμη. Τρία λεπτά εάν κρατήσει θα ξεψυχήσει ο άνθρωπος από τον πολύ έρωτα στον Χριστό, από την πολλή αγάπη.
Μετά όταν υποχώρησε, επί τρεις ώρες περίπου έλεγα την ευχή και άφθονα γλυκύτατα δάκρυα έτρεχαν. Και πολλές φορές ενθυμούμενος την κατάσταση εκείνη της χάριτος, όπου αισθανόμουν δίπλα μου, μπροστά μου την παρουσία του Θεού, έρχονται γλυκύτατα δάκρυα και προσευχή συνεχής.
Κάποτε προσευχόμενος πάλι, βλέπω τον εαυτόν μου ξαπλωμένο νεκρό απέναντι μου, φορώντας το πετραχήλι. Αυτό ήταν έκστασης, δράμα. Τώρα; τίποτε δεν έκανα σκεπτόμουνα τι λόγο θα δώσω στον Θεόν για τι πράξεις μου, για την ζωήν μου και με έπιασε δέος, μ' έπιασε τρόμος. Τι απολογία θα δώσω τώρα. Περίπου 10 λεπτά κράτησε αυτή ή δράσης. Πάγωσα τώρα πηγαίνω στην κρίσιν. Έβλεπα μόνον τον εαυτόν μου κανέναν άλλον, τίποτε άλλο δεν έκρινα. Όταν συνήλθα, όταν ήλθα εις τον εαυτόν μου, είχα την αίσθηση της μνήμης θανάτου μου ήλθε πένθος και δάκρυα. Αυτή ή μνήμη θανάτου, αυτό το πένθος, βάστηξαν πολύ καιρό.
Άλλο λοιπόν ή μνήμη θανάτου που κάνομε ημείς. με διάφορες σκέψεις και θεωρίες (κι' αυτή πολύ καλή και χρησιμότατη είναι), και άλλη αυτή, που δίδει ό Θεός εν αισθήσει.
Άλλη φορά πάλι, αφού προσευχήθηκα όρθιος πολλή ώρα, κάθισα ολίγον εις το κρεβάτι να ξεκουραστώ. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου (εν οράματι ήμουν ξυπνητός) τον Χριστόν, να περπατάει ξυπόλυτος εις τον κόσμο. Αμέσως μόλις συνήλθα πατάχθηκα , κάτω από το κρεβάτι κλαίγοντας και έλεγα: «τι έκανες εσύ Κύριε πόσον εκοπίασες! Και τι κάνομε ημείς! Εσύ Κύριε ξυπόλυτος περπατούσες, κι εγώ στα μαλακά, στο κρεβάτι να κάθομαι! τι πρέπει Κύριε να κάνομε ημείς για τα όσα πολλά που έκανες για μας; τι πρέπει να κάνομε για να σε ευχαριστήσομε;»
Όλες αυτές αί καταστάσεις, τα οράματα, σεις έρχονται μόνα τους, χωρίς εσύ να τα σκεφτείς.
Μία φορά ό Γέροντας σας μου είχε πει ότι αισθάνθηκε ένα ανέκφραστων αίσθημα αγάπης προς το Ευαγγέλιο κατά την Θ. Λειτουργία. Του έρχονταν να αγκαλιάσει το Ευαγγέλιον, ει δυνατόν να το βάλει μέσα του. Κι εγώ κάποτε αισθάνθηκα, ένα παρόμοιο αίσθημα ανέκφραστου αγάπης για το Ευαγγέλιον. Ήθελα να πάρω το Ευαγγέλιον, να το βάλω μέσα στην ψυχή μου δεν το χόρταινα.
Άλλοτε πάλι, εκεί που προσευχόμουνα, είχα επίσκεψη χάριτος. Όλη ή γραφή μπήκε τρόπον τινά μέσα μου. Περί Αγάπης, περί ειρήνης κ.λ.π. Ούτω άρχισαν να λέγονται όλα μέσα μου από την γραφή. Εκείνα που δεν διάβαζα, υστέρα τα διάβαζα και τα έβλεπα. Ύστερα περί ειρήνης. Μία - δύο ώρες συνέχεια. Ύστερα σταμάτησε αυτό, και άρχισε άλλο πράγμα. Θεέ μου, τι είναι αυτό; δεν μπορούσα να κρατήσω τον εαυτό μου. Τι φωτισμός είναι αυτός που δίδεις Θεέ μου, ώστε να γνωρίσομε και να κατανοήσομε όλη την Γραφή!

Άλλοτε προσευχόμενος επί πολύ ώρα, ήρθα σε έκσταση. Δεν ξέρω πώς μου συνέβη, και είδα (ψυχικώς), τον εαυτόν μου, υψηλό μέχρι το ταβάνι τόσος μεγάλος ήτανε. Μετά άρχισε να μικραίνει - να μικραίνει, και έγινε ο εαυτός μου, σαν ένα μυρμήγκι. Δεν ξέρω πως έγινε την ώρα εκείνη κι έβλεπα όλη την γη. Κατόπιν τις εκτάσεις τά βουνά, τα ποτάμια, τα θηρία, την θάλασσα αυτά που έχει μέσα, θαύμασα, και απορούσα, το πόσο μεγάλη είναι ή γη. Εκεί λοιπόν που θαύμαζα, πόση μεγάλη έκτασης είναι η γη, ποσά θηρία έχει κ.λ.π. άρχισα να σκέπτομαι ποσά δισεκατομμύρια μυρμήγκια (δηλαδή άνθρωποι) σαν κι εμένα υπάρχουν στον κόσμο. τι κάνω τώρα εγώ ; και τι είναι ο άνθρωπος τίποτε. Αν φωνάξω, ποίος θα με ακούσει; Και αν κλάψω, ποιος σημασία μου δίδει; Τι είναι ο άνθρωπος, το μυρμήγκι, στα δισεκατομμύρια μυρμήγκια; Τι μπορώ να κάνω;

Λέγοντας τι μπορώ να κάνω, αμέσως έφυγε ό νους μου και πήγε στη θάλασσα. Είδα την θάλασσα πολλαπλάσια πολύ μεγάλη. σαν να έβλεπα με τά μάτια μου, τα τεράστια κήτη που είναι μέσα. Θαύμαζα το μεγαλείο του Θεού, και την μικρότητα του ανθρώπου Εκεί, λοιπόν, που θαύμαζα, το πόσο μεγάλη είναι ή θάλασσα, και τα κήτη που περιέχει μέσα, ξαφνικά ό νους έφυγε έξω από την γη. Έμεινα κατάπληκτος. Είδα μία απέραντη, αχανή, έκταση, επάνω - κάτω - δεξιά και αριστερά της γης. Ακατανόητη έκταση δεν βρίσκεις άκρη. Και μέσα στο αχανές αυτό Σύμπαν, την γη σαν μια σφαίρα, και πέριξ εκατομμύρια πολλά σφαίρες σαν την γη. Έμεινα κατάπληκτος για το άπειρο χάος, για την απεραντοσύνη του Σύμπαντος.

Εκεί, λοιπόν, που θαύμαζα, ακούω φωνή: «Ο Θεός δεν χωράει, μέσα στο αχανές αυτό Σύμπαν τόσον μεγάλος, τόσον άπειρος είναι ό Θεός».
Άρχισα να θαυμάζω και να εκπλήττομαι. Πόσον μεγάλος είναι αλήθεια ό Θεός; Πω, πω! δεν χωράει στο αχανές αυτό Σύμπαν! Θυμήθηκα εκείνη την ώρα, αυτό που λέγει ή Γραφή: «Ή γη είναι το υποπόδιον των ποδών του Θεού». Πόσον άπειρος είναι ό Θεός; και αν τώρα σπρώξει με το πόδι του την γη; Με έπιασε τρέμουλα κι' εγώ θα φύγω, θα πέσω με την γη στο χάος..., κι' εκεί επάνω συνήλθα από την θεωρία αυτή, και ήλθα εις τον εαυτόν μου. 

Ερωτά. Θα καταλάβατε τότε, πως και ο Μέγας Βασίλειος, έγραψε την εξαήμερο;
Απαντά. Ναι βεβαίως, με θεωρίες οί άγιοι βλέπανε αυτά. 

Ερωτά. Σας έφερε ταπεινοφροσύνη αυτή ή θεωρία;
Απαντά. Ναι μετά από αυτήν την θεωρία, είχα την αίσθηση, ότι τίποτε δεν είμαστε εμείς. Γνώρισα, ότι απολύτως τίποτε δεν είμαστε. Τότε μένει πραγματική ταπεινοφροσύνη. Αυτή είναι ή ταπεινοφροσύνη, που λέγει ό αββάς Ισαάκ: «Είναι καλύτερα να κλάψεις μία ώρα για τις αμαρτίες σου, παρά με την γραφή, όλο τον κόσμο να κερδίσεις «καλύτερα να γνωρίσεις την ασθένεια σου, παρά νεκρούς ν' ανασταίνεις». Ότι και να πεις, μπορεί να ταπεινώνεσαι εξωτερικά. Την πραγματική ταπείνωση, δεν την γεύεσαι, δεν την έχεις.
Μετά από αυτήν την θεωρία, χρυσά να φορούσα, δεν μου έκανε εντύπωση. Νόμιζα, ότι όλα τα ίδια είναι. Δεν αισθάνεσαι από μέσα τίποτε να σε βλέπουν π.χ. με λαμπερά, και να αισθάνεσαι ικανοποιήσει που σε βλέπουν.
Αυτή ή θεωρία, μου έφερε τέτοια ταπείνωση. Και δεν έφυγε από μέσα μου μέχρι και τώρα. Δόξες, τιμές, δεν με εντυπωσιάζουν. Καλύτερα να φορώ παρτάλια παρά λαμπρά. Δεν μου κάνει εντύπωση να επιδείξω... (κλαίει ό παπα Χαράλαμπος).
«Από τώρα και στο έξης, μου λέγει μία ήμερα ό Γέροντας, θα κάνης νοερά προσευχή, με εισπνοή και εκπνοή. αφού λοιπόν έχεις προχωρήσει ελεύθερα στην προσευχή, θα σου ειπώ πώς θα κάνης. Θα λέγεις: «Κύριε Ιησού Χριστέ» στην εισπνοή, «ελέησαν με» στην εκπνοή. Αν αισθανθείς ένα δυνατόν πόνο στην καρδιά σου, μη φοβηθείς. Αυτό θα κράτηση δύο λεπτά, το πολύ ένα τέταρτον.
Να είναι ευλογημένο, είπα. Το βράδυ άρχισα έτσι να κάνω προσευχή, όπως είπε ό Γ. Ιωσήφ. έκανα δηλαδή αρχικώς αυτοσχέδια προσευχή, και μετά αντί για κομβοσχοίνια, κάθισα και άρχισα νοερά προσευχή, καρδιακή προσευχή, με εισπνοή και εκπνοή. Δεν πρόλαβα να κάνω πολύ ώρα, και όπως είχε ειπεί ό Γέροντας, ένας δυνατός πόνος στην καρδιά. Κράτησε περίπου ένα τέταρτον και κατόπιν έφυγε. "Άνοιξαν τα πνευμόνια μου" όλον τον αέρα ήθελα να ρουφήξω και να μη χορτάσω. Αυτή ή κατάστασης κράτησε δύο ώρες περίπου. Ό Γέροντας κατόπιν μου είπε, όταν θα σταματά αυτή ή κατάστασης, μετά αμέσως να συγκεντρώνεις τον νουν σου μέσα στην καρδιά.
Όταν έφυγε ο πόνος ο δυνατός από την καρδιά μου, αισθάνθηκα αμέσως ειρήνη, γαλήνη και πολύ γλυκύτητα. Τότε δίψα ή ψυχή σου τρόπον τινά, να λέγεις την ευχή. Αυτή ή κατάστασης όπως είπα πάρα πάνω, κράτησε περί τις δύο ώρες και όταν σταματήσει, μου έλεγε ό Γέροντας, να συγκεντρώνω τον νουν μου εις την καρδιά, και να λέγω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησαν με». Και τότε θα δεις τι θα γίνει.
Πράγματι, ουδέποτε άλλοτε είχα αισθανθεί τόσον καθαρή προσευχή, αφού συγκέντρωσα τον νουν μου εις την καρδιά. Λέγοντας έτσι την ευχή δηλαδή κάνοντας καρδιακή προσευχή με εισπνοή και εκπνοή, άρχισα να έχω πολλές αλλοιώσεις χάριτος.
Αισθανόμουνα, πώς ο Θεός όλα τα κτίσματα, δια τον άνθρωπον τα έκανε. Και όταν θυμήθηκα, ότι και τον Εαυτόν του έδωσε, και ότι εμείς δεν έχομε τίποτε, δεν μπόρεσα να βαστάξω. Έπεσα κάτω και έκλαιγα... Εμείς δεν έχομεν τίποτε καλό επάνω μας.
Κάνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο καρδιακή προσευχή, με εισπνοή και εκπνοή, κάποτε μου συνέβη κάτι καταπληκτικό. Μου ήρθε δηλαδή μία κατάστασης ευχής, προσευχής, που δεν μπορώ να βρω λόγια να την περιγράψω. Ξαφνικά ο νους μου μπήκε μέσα στην καρδιά μου, και νους - καρδία και ευχή έγιναν ένα! Εγώ δεν αισθανόμουν που βρίσκομαι. Μόνον ή ευχή ελέγετο εις την καρδιά, και πολύ γλυκύτητα, ανέκφραστων μακαριότητα αισθανόμουν. Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε αυτό. Όταν συνήλθα, αισθανόμουνα ανέκφραστων ειρήνη και γλυκύτητα και είχα πολλά δάκρυα. Πηγαίνω στον Γέροντα. «Κάτι έπαθα Γέροντα» λέγω. «τι έπαθες;». «Εκεί που προσευχόμουν, ξαφνικά ο νους μου κλείσθηκε μέσα στην καρδιά μου. Δεν ήξερα αν υπάρχει άλλος κόσμος, αν υπάρχει άλλο τίποτε», και του περιέγραψα την κατάσταση αυτήν της χάριτος.
Τότε μου λέγει ο Γέροντας: «Αυτό είναι απ' εδώ γίνεται και ή αρπαγή του νοός. Μετά την κατάστασιν αυτήν, κατά την διάρκεια της καταστάσεως αυτής, φεύγει ο νους. Αυτό κι εγώ, όταν το αισθάνθηκα, πήγα και έμεινα σ' ένα κελλάκι τόσον στενό, που μόλις χωρούσα έμεινα ένα χρόνο μέσα. Ήταν τόσο στενό, που κινδύνευσα να πάθω ασφυξία. Αυτό που αισθάνθηκες, αυτό που έζησες, προσπάθησε να το κράτησης, να μη το χάσης». 

Ερωτά. Το είχατε αυτό συνέχεια ή κατά καιρούς;
Απαντά. Να πώς ήτανε, να πώς γινότανε. Κλεινότανε 2-3 ώρες μέσα ό νους. Κατόπιν συνερχόμουν, έφευγε αλλά την επομένη ημέρα, κατά την διάρκεια της ημέρας, είχα πολύ δυνατή προσευχή δεν αργολογούσα, δεν ομιλούσα σε κανένα σε απόλυτο ανάγκη ομιλούσα τόσο προσεκτικός ήμουν.
Μόλις ξυπνούσα, ή σκέψης μου ήτανε, πότε να βραδιάσει, για να βρω πάλι αυτήν την κατάσταση, αγωνιζόμενος εις την προσευχή. Την πρώτη νύχτα αν δεν το εύρισκα, αγωνιζόμουν και το εύρισκα την δεύτερη, ή την τρίτη νύχτα.
Τόση γλυκύτητα είχα την ήμερα, όταν εύρισκα την προσευχή αυτή, που δεν με ενδιέφερε, αν εργαζόμουν βαρεία όλη την ήμερα δεν μ' ενδιέφερε τι κάνει ό ένας, ή ό άλλος στην τράπεζα πήγαινα να καθίσω, και δεν έβλεπα τι τρώνε, και τι λένε. Εγώ το φαγί να φάγω, και ό νους μου την προσευχή. Τόση γλυκύτητα αισθανόμουνα μέσα μου, που δεν μπορείς να την περιγράψεις. 

Ερωτά. Κατά την κατάστασιν αυτήν, ό νους είχε ενωθεί με την καρδιά, και ή ευχή ελέγετο μόνη της μέσα στη καρδιά;
Απαντά. Ναι έτσι γίνεται. Ούτε να φάγω ήθελα, ούτε να πιω, ούτε και νύσταζα. Μόνον αυτό να έχω ήθελα. Διότι μου έφερνε ανέκφραστων ειρήνη, γλυκύτητα και μακαριότητα. 

Ερωτηθείς ό παπα - Χαράλαμπος, πώς πληροφορείται για μια υπόθεση, για ένα πρόβλημα, για ένα άτομο κ.λ.π., απήντησε: «π.χ. με απασχολεί ένα πρόβλημα. Κατά την προσευχή μου, ή κατά την Θ. Λειτουργία, παρακαλώ τον Θεόν λέγοντας: Θεέ μου, εάν το κάνω καλά αυτό που πράττω, δός μου χάριν πληροφόρησε με, δίνοντας την χάριν σου. Διαφορετικά, πάρε την χάριν σου, μη μου δίδεις χάριν, δια να αντιληφθώ ότι σφάλω. Τότε αν είναι θέλημα του Θεού να γίνει έτσι, έρχεται πολύ χάρις. Δάκρυα, ανέκφραστος χαρά! Θεέ μου δός μου κι' άλλη. Και ό καλός Θεός δίδει κι άλλη, και πλημμυρίζεις χάριτος». 

Οι δαίμονες επιτίθενται με κακούς λογισμούς. Ενίοτε αισθάνεσαι φόβον, εν ώρα προσευχής. Πρέπει να μη φοβάσαι να τους περιφρονείς, και να λέγεις την ευχή να μην αφήνεις την ευχή. Ό Θεός θα σου δώσει πολύ χάριν, όταν αγωνίζεσαι και δεν τους υπολογίζεις. 

Κάποτε προσευχόμενος, έπεσε από το ταβάνι κάτι οπίσω μου (ήμουν γονατιστός), και φοβήθηκα από τον ξαφνικό κρότο που έκανε. Δεν σταμάτησα όμως την προσευχή μου. Συνέχισα και μετ' ολίγον με επεσκέφθη πλουσίως ή χάρις του Θεού. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ. Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ.
ΤΕΥΧΟΣ 9. ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2003