Τετράστιχα τοῦ ἰδίου, πού δείχνουν τόν ἔρωτά του πρός τόν Θεό
Πῶς εἶσαι καί φωτιά πού ξελοχίζεις,
πῶς εἶσαι καί νερό πού μέ δροσίζει,
πῶς κατακαῖς μά καί γλυκαίνεις
καί πῶς ἐξαφανίζεις τή φθορά;
Πῶς τούς ἀνθρώπους κάνεις θεούς
καί τό σκοτάδι φῶς τό δείχνεις,
πῶς ἀνεβάζεις ἀπ' τόν Ἅδη
κι ἀθανατίζεις τούς θνητούς;
Πῶς σέρνεις τό σκοτάδι πρός τό φῶς
καί πῶς τή νύχτα τή διαλύεις,
πῶς τήν καρδιά μου περιλάμπεις
κι ὅλον μ' ἀλλάζεις τάχα πῶς;
Πῶς γίνεσαι ἕνα μέ τόν ἄνθρωπο
καί πῶς τόν κάνεις γιό τοῦ Θεοῦ,
πῶς τόν φλογίζεις μέ τόν πόθο σου
καί πῶς χωρίς σπαθί λαβώνεις;
Πῶς μᾶς ἀνέχεσαι, πῶς περιμένεις
τό χτύπημά σου πῶς ἀργεῖς,
κι ἐνῶ εἶσαι ἔξω ἀπό ὅλους μας
ὅλων τίς πράξεις πῶς θωρεῖς;
Πολύ μακριά μας βρίσκεσαι καί πῶς
ὅ.τι καθένας ἔπραξε το βλέπεις;
Δώρισε ὑπομονή στούς δούλους σου
μήν τούς σκεπάσει μαύρη θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου